ความหมายของเด็กที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน

                    บุคคลที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน  หมายถึง      บุคคลที่บกพร่องหรือสูญเสียทางการ
    ได้ยินเป็นเหตุให้การรับฟังเสียงต่างๆ ได้ ไม่ชัดเจน ตั้งแต่ระดับรุนแรงถึงระดับน้อย  อาจแบ่งได้
    เป็น  2   ประเภท คือ เด็กหูหนวก และเด็กหูตึง 
                 -  เด็กหูหนวก หมายถึง เด็กที่สูญเสียการได้ยินมากจนไม่สามารถเข้าใจ หรือใช้ภาษาพูดได้ 
    หากไม่ได้รับการฝึกฝนเป็นพิเศษ และถ้าวัดระดับการได้ยินที่ 500 - 2000  จะมีการพูดตอบสนอง
   ของหูข้างที่ดีกว่าต่อเสียงบริสุทธิ์ตั้งแต่ 91 dB ขึ้นไป
                 - เด็กหูตึง หมายถึง  เด็กที่สูญเสียการได้ยินจนไม่สามารถเข้าใจคำพูดและการสนทนา     ซึ่ง
    จำแนกตามเกณฑ์การพิจารณา อัตราการของหูของสมาคมโสต ศอ นาสิก  แพทย์แห่งประเทศไทย
   โดยใช้ค่าเฉลี่ยการได้ยินที่ความถี่ 500, 1000 และ 2000 ในหูข้างที่ดีกว่า เด็กหูตึงอาจแบ่งตามระดับ
    การได้ยินได้ 4 กลุ่ม คือ

                                     1. เด็กหูตึงระดับที่ 1 มีการได้ยินเฉลี่ยระหว่าง 26 - 40 dB
                                     2. เด็กหูตึงระดับที่ 2 มีการได้ยินเฉลี่ยระหว่าง 41 - 55 dB
                                     3. เด็กหูตึงระดับที่ 3 มีการได้ยินเฉลี่ยระหว่าง 56 - 70 dB
                                     4. เด็กหูตึงระดับที่ 4 มีการได้ยินเฉลี่ยระหว่าง 71 - 90 dB    
                               
                   เด็กหูตึงระดับที่ 2 ( 41-55 dB ) ตึงปานกลาง จะมีปัญหาในการฟังเสียงพูดคุยที่ดังในระดับ                    เด็กหูตึงระดับที่ 1 ( 26-40 dB )  ตึงเล็กน้อย   จะมีปัญหาในการรับฟังเสียงเบา ๆ    เช่น 
    เสียงกระซิบหรือเสียงจากที่ไกลๆ  เด็กกลุ่มนี้สามารถเรียนร่วมกับเด็กปกติในห้องเรียนธรรมดาได้
    หากมีที่นั่งเรียนที่สามารถมองเห็นครูและเพื่อนได้ดี       หากมีเครื่องช่วยฟังที่เหมาะสมก็จะเป็น
    ประโยชน์มาก

    ปกติที่มีระยะห่าง 3 - 5 ฟุต   และไม่เห็นหน้าผู้พูด      ดังนั้นเมื่อพูดคุยด้วยเสียงธรรมดาก็จะไม่ได้ยิน
    หรือได้ยินไม่ชัดจับใจความไม่ได้      นอกจากนี้มีปัญหาในการพูดเล็กน้อย เช่นพูดไม่ชัด ออกเสียง
    เพี้ยนพูดเสียงเบาหรือเสียงผิดปกติ

                 เด็กหูตึงระดับที่ 3 ( 56-70 dB ) ตึงมาก   มีปัญหาในการรับฟังและเข้าใจคำพูดเมื่อพูดคุยกัน
     ด้วยเสียงดังเต็มที่  ก็ยังไม่ได้ยินมีปัญหาในการรับฟังเสียงหลายเสียงพร้อมกัน  เช่น  เสียงในห้อง
     ประชุม มีพัฒนาการทางภาษาและการพูดช้ากว่าเด็กปกติ  พูดไม่ชัด  เสียงเพี้ยนบางคนไม่พูด

                 เด็กหูตึงระดับที่ 4 ( 71 - 90 dB ) ตึงรุนแรง   เป็นกลุ่มเด็กหูตึงระดับรุนแรง   จึงมีปัญหาใน
    การรับฟังเสียงและการเข้าใจคำพูดอย่างมาก           เด็กจะสามารถได้ยินเฉพาะเสียงที่ดังใกล้หูใน
    ระยะทาง 1 ฟุต ต้องตะโกนหรือใช้เครื่องขยายเสียง จึงจะได้ยินเด็กกลุ่มนี้แม้จะใช้เครื่องช่วยฟังก็
    มีปัญหาในการแยกเสียง    อาจแยกเสียงสระได้   แต่แยกเสียงพยัญชนะได้ยากมักพูดไม่ชัด และมี
    ความผิดปกติ บางคนไม่พูด 
                    เด็กหูตึงที่พบในโรงเรียนปกติ       โดยที่ทางโรงเรียนรับเข้าไปโดยไม่ทราบปัญหานั้น
   มักเป็นเด็กหูตึงในระดับที่ 1 หรืออย่างมากก็ระดับที่ 2 สำหรับเด็กหูตึงในระดับที่ 3 และระดับที่ 4
   นั้น  มีไม่มากนักในระดับประถมศึกษา หรือมัธยมศึกษา ยกเว้นในกรณีที่หูตึงภายหลัง  คือ สูญเสีย
   การได้ยินขณะอยู่ในโรงเรียน สำหรับในระดับปฐมวัยนั้น โอกาสที่จะพบนั้นเป็นไปได้ทั้ง 4 กลุ่ม

                   ลักษณะบางอย่างที่พอสังเกตได้
                          1.   ไม่มีปฏิกิริยาต่อเสียงดัง เสียงพูด หรือเสียงดนตรี 
                          2.   มักพูดด้วยเสียงต่ำ ระดับเดียวกันตลอด 
                          3.   มักพูดเสียงเบา หรือดังเกินความจำเป็น
                          4.   พูดไม่ชัด 
                          5.   เวลาฟังมักจะมองปาก หรือจ้องหน้าผู้พูดตลอดเวลา 
                          6.   มีประวัติเป็นโรคหูน้ำหนวกเรื้อรัง 
                          7.   ให้ความสนใจต่อการสั่นสะเทือน 
                          8.   พูดตาม หรือเลียนแบบเสียงพูดไม่ได้ 
                          9.   ไม่ตอบสนองต่อเสียงเรียก หากมองไม่เห็นผู้พูด